Czas powstania – 1920–1922.
Prace wykończeniowe trwały do 1935 r. Projekt – arch. Stanisław Chorubski. Górskie schronisko turystyczne na Stożku Wielkim (975 m n.p.m.) jest drewnianym, czterokondygnacyjnym budynkiem o planie zbliżonym do kwadratu. Pomimo wielkich rozmiarów stanowiących kubaturę blisko 400 m2 zabudowanej powierzchni, schronisko zaprojektowano z wyczuciem proporcji, które minimalizują jego skalę. Bardzo wysoki, kamienny, zróżnicowany w wysokości cokół przyziemia wybudowano na górskim stoku w celu wyrównania stromych spadków terenowych. Parter otoczono od zachodu, południa i wschodu przeszklonymi werandami. Budynek nakryty został przełamanymi dachami półszczytowymi. W okresie międzywojennym schronisko, wliczając werandy, posiadało około trzydziestu pomieszczeń użytkowych. Utrzymany pierwotnie w stylistyce podhalańsko – beskidzkiej gmach jest najstarszą, istniejącą do dzisiaj budowlą tego typu wzniesioną przez Polskie Towarzystwo Turystyczne na Śląsku Cieszyńskim.
